bir ölünün duvağı

ben sabahı görüp aralarken gözlerimin yalnız hareketiyle

hatırladım elime bulaşan telaşı suyla ovarken

dünya çok yeni bir gecikme o yıkılgan gövdesinde bir ölünün

bir mezara bakmaktan artmış dalgınlık gibiyim

baba seni ne zaman düşünsem annemin kapıyı sana açmasına benziyorum

iş çıkışlarına, tütünlü yakana, öksürdüğün salonlara varıyorum

sonrası bomonti, cips, tuzlu fıstık ve bir dengbejin titrediği o öykü

ölümün bitmemiş de tekrar ediyor kendisini kıpırtısız ve donuk

annem arkandan bisküvi ve keder dağıttı çok

ben sigarayı bırakınca iyi olacağıma inanıyorum halen

geç kalınmış bir klavsen

beni bekliyor eve dönmekle sokak arasındaki karar

beni, gövdemin ağır sularıyla karşılıyor o buruşuk lehçesi akşamın

tenhaya ulanan ses, o yok kimselik, çekildim uykularımdan da 

durmadan uzadım şuradan dünyaya kadar

duydum gölgeyi

benimle çatırdayan sessizliği

demli çaylar içerken yahut sakal uzatırken 

asurlu taraflarımı büyüttüm belki

tarihin içine nasıl susulursa öyle düşünüp çeşitli yangınlar kazıdım

gittikçe kışa ve inada benzedim

beni buradan sıyır, beni buradan at çünkü

bir yokluğa bölünen gövdemle çağrıldım ziyan olana.