Bazı taşları yerinden çıkmış eski kaldırımda yürürken yalnız olmadığını görmenin getirdiği tuhaf bir duygu tüm bedenini sardı. Adımları hızlandı. Sanki yol boyunca gördüğü her kuş sadecekendisinin görebileceği bir biçimde onu selamlıyordu. Bir gün Neriman’la tekrar kavuşacağına olan inancı on yedi günün sonunda hiç olmadığı kadar çoktu.

Onu bir daha görmek istiyordum. Gülümsemesini uzun uzun seyretmek, dudaklarının rengini, kıvrımını ezberlemek, kedi gibi meraklı bakışlarının ardını görmek istiyordum. Bunun için aynı saatte evde olmam gerekiyordu. Oldum da. Bir bacağı aksayan sandalyemde sigara üstüne sigara yakıp onun gelmesini, cama vuran bir güneş ışığı gibi gözlerimi almasını bekledim.

Odama bakınca yine ruhum daralıyor. Giysi dolabımdan elbiseler taşmış, renkli ampullerimden ikisi patlak, aynam toz içinde, masam darmadağın. Bu da yetmezmiş gibi bir kitabım eksik, kedim üç gün önce evi terk etti, ihtiyacım olan bir şeyi yazdığım küçük not kâğıdım kayıp, sesi meyhane kokan adam, Tanju Okan çalıyor ve telefonumda yanıp sönen cevaplanmamış bir mesaj var. Terliyorum. Gece, üzerine hiç yakışmayan aykırı bir kıyafetle yakama yapıştı.

Bana bu hayatı sen verdin baba; ben istemedim. Şimdiyse oğluma -isteksizce ve zorla- verdiğim hayatı ondan geri alıyorum. Bu benim hakkım.